Hayat Yumağı

İçinden geldiği gibi yaşamak ne güzelmiş... Kimin ne dediği değil, kendin ne söylediğinin önemi bambaşkaymış.. Böyle iyiyim... Böyle çok mutluyum... Evet, biraz zaman aldı bunları öğrenmem... Kırdım...Kırıldım... Yalan yok... Kapım kapandı... Yeni Instagram hesabımdan takip edebilirsiniz.  @hayat_yumagi

   Instagram hesabımdan hızmam ile ilgili sorular gelmeye başlayınca bende kolları sıvayıp  hızma yaptırmak isteyip de aklında sorusu olanlar için yazdım ;)  PİERCİNGE, HIZMA Çok uzun zamandır burnumu deldirmek istiyordum. Çünkü hızma hayalimdi ;) Bu konuda biraz araştırma yaptım.  Direk tabancayla delmek (hızma) geç iyileşmeye neden oluyormuş.  Bende Eskişehir'de burnumu piercinge ile nerede deldirebilirim diye araştırdım. Sonunda istediğim gibi biryer bulunca burnumu deldirdim. Açıkçası burnun kulağa göre geç iyileştiğini bildiğimden ayrıca da  İlaçlarım yarayı da geç iyileştirdiğinden biraz korkmuştum. Neyse ki dikkat ettiğim bir nokta vardı. O da burnumu yaz mevsiminde deldirmek. Çünkü mevsimsel (Özellikle sonbahar) alerjim olduğundan yaz başında hallettim :-) piercinge biraz burnuma büyük olduğunu düşündüğüm için gümüş bir hızma alıp değiştirdim ama o da ne?? Burnumdaki delik iltihap kapmıştı. Üstelik tatildeydim. Hemen eczaneye gidip...

2017 Yılı için aslında çook hedeflerim var... Ben sizlere 10 hedefimi yazdım.. Bunların birazını gerçekleştirebildim. bi kısmı da gerçekleştirmem için duruyor. İşte 2017 Hedeflerim  1- Her ay en az 3 kitap okumak... Toplam en az 36 kitap. Bu hedefimin 9. kitabını bitirmiş bulunuyorum ;) 2- Müze gezmek... Müzeleri gezmeyi çok seviyorum. Yılın neredeyse yarısına geldim ama çok az gezdim :( 3- Anksiteyle yaşamayı öğrenmek. Şu anda bunun için çabalıyorum. Onunla yaşamayı öğrenmeye çalışıyorum. 4- Terapiye başla. Bu hedefimi de gerçekleştirdim . Her şey gayet yolunda, Biz özellikle kronik hastalığı olanlar bunu ertelememeli. (Bu konu hakkımda uzunca yazım olacak) 5- Bilmediğin yerleri, gezmek istediğin şehirleri keşfet.. Bu hedefimiz az da olsa gerçekleştirdim ve gerçekleştirmeye devam edeceğim inşallah...  Kapadokya gezim den bir kaç anı :) 6- En az 10 belgesel izlemek. Belgesel izlemeyi seven biri olarak tamamlamaya az kaldı ;) 7-Kuran...

12.09.2005 yılında yakalanmıştım böbrek yetmezliğine.  Daha önceki yazılarımda da belirttiğim gibi 7 yıl periton diyaliz süreci yaşadım. Neden o kadar uzun süre derseniz? Zaman derim... Her şeyin bir zamanı varmış demek...   Nakil sürecine biz 2011 yılında Uludağ Fakültesine başvurmamızla oldu.. öncelikle babamla benim böbrek uyumumuza bakıldı ve sonucunda olumlu sonuç aldık. Bizim hastahaneye gidip gelmemiz zor olduğu için hastahaneye yatırıp, işlemlerin tamamını öyle yapmayı teklif ettiler. Bizde öyle yaptık...Allah'ım nasıl zor günlerdi, resmen bizi 13 gün hastahanede yatırdılar ve ellerinden gelse daha da yatıracaklardı. Babamın iş izni dolmuştu ve artık çıkmalıydık. Babamın profesörle konuşmasının ardından biz hastahaneden çıktık...Bir daha gitmemek üzere...(Bu durum 6 yıl önce yaşanmış bir durum, şu anda öyle olmadığını duydum, lütfen yazım yanlış anlaşılmasın ) Çünkü biz en az 8 gün tahlil yapılmadan öylece kaldık, ben resmen 38 kiloya düşmüştüm. Na...

Bazen elim korksa da yüreğim çok şey yazmamı istese de sadece beynimin izin verdiği kadar yazıyorum... Yoğun duygular... Bilmem yaşanılan şu anki acı duygular...bilmem ilaçların yan etkisi...bilmem diyaliz süreci...bilmem belkide ortaokul yaşlarımda kötü günler...Elim titrer yazarken...Boğazım düğüm düğüm olur...Bilmem neden bu haldeyim? Bu duygulardayım... Yüreğim sıkışır...Nefes alamam...Beynim uyuşur...Susarım... Öylece susarım... Sizin gördüğünüz Asiye'nin arkasında ne fırtınalar kopar bilmezsiniz...Geceleri sıçrayarak uyanışları bilmezsiniz...Rüyada yaşadığım diyaliz anların, uyandığımda verdiği acıyı korkuyu bilmezsiniz...Rüyasında evlat sevmesini,onu deli gibi içine koklamasını bilmezsiniz... Siz annelik duygusunun sizi değiştirdiğini söylüyorsunuz yaaa Asıl ANNELİĞİN RÜYADA TATMAK NE DEMEKTİR bilemezsiniz...Asıl anneliği yaşamadan annelik duygusu tatmak bilemezsiniz... Dedim ya görünmeyen duygularım var benim...Gülüşlerimle kapattığım...Sadece hayat arkadaş...

ZORDU...YORUCUYDU... Yeni şehir, yeni hayat, yeni arkadaş derken...yoruldum...  Üniversite sınavına hazırlanmak için mecbur dershaneye yazılmıştım.Başlangıçta her şey çok iyiydi ama İnegöl'ün soğuk havası beni çok zorlamaya başlamıştı. arkadaşlar bir yerde toplanıp ders çalışırken ben onlarla bulaşamıyordum, diyalizim buna izin vermiyordu. Dershanede en fazla 5 saat kalabiliyordum. çok ama çok sık enfeksiyon kapıp ağır antibiyotikler kullandım. dedim ya zordu diye...Bazen pes etmeyi düşünmedim de değil yani :( ama bırakmadım çünkü ben okulöncesi öğretmeni olmak istiyordum. Ben çocuklarıma kavuşmak, sade ve sadece onların tertemiz dünyasında olmak istiyordum. Onlarla gülmek, onlarla ağlamak istiyordum. En başta kendim ve sonra ailem için mesleğime kavuşmalıydım.  Ellerimde serumlar, ilaçların yan etkisiyle çok ders çalıştım...ağladım...ki o günleri hatılayıp bunları yazarken de ağlıyorum... Bazen gerçekler insanın canını çok acıtsa da hayallerine kavuşmanın sevinci...