Böbrek Yetmezliği Dönemimde Okuluma Nasıl Devam Ettim? (2)

ZORDU...YORUCUYDU...
Yeni şehir, yeni hayat, yeni arkadaş derken...yoruldum... 

Üniversite sınavına hazırlanmak için mecbur dershaneye yazılmıştım.Başlangıçta her şey çok iyiydi ama İnegöl'ün soğuk havası beni çok zorlamaya başlamıştı. arkadaşlar bir yerde toplanıp ders çalışırken ben onlarla bulaşamıyordum, diyalizim buna izin vermiyordu. Dershanede en fazla 5 saat kalabiliyordum. çok ama çok sık enfeksiyon kapıp ağır antibiyotikler kullandım. dedim ya zordu diye...Bazen pes etmeyi düşünmedim de değil yani :( ama bırakmadım çünkü ben okulöncesi öğretmeni olmak istiyordum. Ben çocuklarıma kavuşmak, sade ve sadece onların tertemiz dünyasında olmak istiyordum. Onlarla gülmek, onlarla ağlamak istiyordum. En başta kendim ve sonra ailem için mesleğime kavuşmalıydım.

 Ellerimde serumlar, ilaçların yan etkisiyle çok ders çalıştım...ağladım...ki o günleri hatılayıp bunları yazarken de ağlıyorum...

Bazen gerçekler insanın canını çok acıtsa da hayallerine kavuşmanın sevinciyle olmak çok güzel...En çok da sevdiklerinin desteğiyle bugünlere gelmek çok güzel...Neyse üniversite sınavına girdim, iyi bir puan aldım, örgün yazabileceğim yerler vardı ama yazamazdım...Çünkü bünyem buna asla izin vermezdi.İlk tercihim hayalini kurduğum üniversitenin açık öğretimini yazmak oldu, ardından 2 tane 4 yıllık örgün oda Bursa ve Eskişehir geri kalan elim mecbur iki yıllık örgün İnegöl ve Eskişehir di...Çok dua ettim açık öğretim olsun diye..Oldu da bir sabah erkenden öğrendim kazandığımı evde mutluluk çığlıkları ata ata duyurdum artık ünivesiteli olduğumu...

                     Bilemedim ki üniversitenin daha zor geçeceğini...

İlk yılın ikinci dönemi hastahanede yattığımdan dolayı vizelere girememiştim. Aslında ben o gün o sınavlara girerim diye o kadar ümitlendim ki anlatamam. Hastahaneye kitaplarım ile gitmiştim, çalışmıştım ama olmadı...Vücudum buna izin vermedi...Çok ağladım...Çok üzüldüm...ama asla pes etmedim. evet ilk yıl ben sınıfta kaldım. Üniversite 1. sınıfta 3 dersten kaldığım için beni otematikmen bıraktı...O zaman sistem farklıydı...Derken 3 yılı bitirdim...Son sınıf en rahat yılımdı..Çünkü ben babamın sayesinde sağlığıma kavuşmuştum. artık süreli dersaneye, stajlara gitmek son bulmuştu...Rahatça arkadaşlarımla buluşup derslerime girebiliyordum. Mide bulantıları, iştahsızlık, diyaliz saatlerine sondu. Sonra  EKPSS(engelli kamu seçme sınavına) girmeye hakkım olduğunu öğrendim. Ben ilk başlarda istemedim çünkü hastalığımdan dolayı ya öğretmen olamazsam, yan beni sade memur olarak alırlarsa diye..ama can arkadaşım Şeyda sayesinde bu sınava başvuru yaptım..Tam sınava 14 gün kala ben ani bir ameliyata girdim.ve ağrılı şekilde o sınava girdim ama ümidim artık bitmişti..Olmayacaktı...Ben zorladıkça olmuyordu diye düşündüm...neyse son ümidim Kpss den yanaydı amaaa o zamanda hayat arkadaşım bi ameliyat oldu...Ben sınavdan ne yaptım inanın hala bilmiyorum...hele o eğitim bilimleri nasıl geçti anlamadım, okuduğum havada kaldı. Bitmişti artık...Ben masa başı başka işe bakmalıydım.Hiç sevmediğim bir işe girdim, zorlandım...Bana göre değildi..Derken ekpss ile öğretmen atamalarının olduğunu okudum. hemen başvuru yaptım. 

Bi ümit..Puanım düşük olsa bile Bİ ÜMİİTT...

Oldu... hemde Eskişehir..Hemde evimin yakınına bir okula..Ben o gün mutluluktan hava da uçtum...Ben evet ben yıllardır hayalini kurduğum mesleğime kavuşmuştum...Belki size yazdıklarım abartı gelebilir ama inanın sadece bir kısmını yazdım... 

Yani demem o ki ASLA ve ASLA HAYALLERİNİ BIRAKMA...

Her şey gibi Hayallerininde bir zamanı var... Şu an mesleğimi yapabiliyor muyum? Bence evet...Kadrini, kıymetini, bilmeyen kişilere göre çok çoook iyi yapıyorum. Ben sadece bir öğretmen değilim. Öz Annelerinden sonra bana kapılarını açan çocuklarında yarı annesiyim. evet mesleğine deli gibi aşık bir öğretmenim BEN! Hastayım diye sakın kendini eve kapatma,  senden bunu isteyenlere asla izin verme.

 Sen yeter ki iste o zaman Allah'ın izniyle hepsi olacak...