Hayat Yumağı

Bazen elim korksa da yüreğim çok şey yazmamı istese de sadece beynimin izin verdiği kadar yazıyorum... Yoğun duygular... Bilmem yaşanılan şu anki acı duygular...bilmem ilaçların yan etkisi...bilmem diyaliz süreci...bilmem belkide ortaokul yaşlarımda kötü günler...Elim titrer yazarken...Boğazım düğüm düğüm olur...Bilmem neden bu haldeyim? Bu duygulardayım... Yüreğim sıkışır...Nefes alamam...Beynim uyuşur...Susarım... Öylece susarım... Sizin gördüğünüz Asiye'nin arkasında ne fırtınalar kopar bilmezsiniz...Geceleri sıçrayarak uyanışları bilmezsiniz...Rüyada yaşadığım diyaliz anların, uyandığımda verdiği acıyı korkuyu bilmezsiniz...Rüyasında evlat sevmesini,onu deli gibi içine koklamasını bilmezsiniz... Siz annelik duygusunun sizi değiştirdiğini söylüyorsunuz yaaa Asıl ANNELİĞİN RÜYADA TATMAK NE DEMEKTİR bilemezsiniz...Asıl anneliği yaşamadan annelik duygusu tatmak bilemezsiniz... Dedim ya görünmeyen duygularım var benim...Gülüşlerimle kapattığım...Sadece hayat arkadaş...

ZORDU...YORUCUYDU... Yeni şehir, yeni hayat, yeni arkadaş derken...yoruldum...  Üniversite sınavına hazırlanmak için mecbur dershaneye yazılmıştım.Başlangıçta her şey çok iyiydi ama İnegöl'ün soğuk havası beni çok zorlamaya başlamıştı. arkadaşlar bir yerde toplanıp ders çalışırken ben onlarla bulaşamıyordum, diyalizim buna izin vermiyordu. Dershanede en fazla 5 saat kalabiliyordum. çok ama çok sık enfeksiyon kapıp ağır antibiyotikler kullandım. dedim ya zordu diye...Bazen pes etmeyi düşünmedim de değil yani :( ama bırakmadım çünkü ben okulöncesi öğretmeni olmak istiyordum. Ben çocuklarıma kavuşmak, sade ve sadece onların tertemiz dünyasında olmak istiyordum. Onlarla gülmek, onlarla ağlamak istiyordum. En başta kendim ve sonra ailem için mesleğime kavuşmalıydım.  Ellerimde serumlar, ilaçların yan etkisiyle çok ders çalıştım...ağladım...ki o günleri hatılayıp bunları yazarken de ağlıyorum... Bazen gerçekler insanın canını çok acıtsa da hayallerine kavuşmanın sevinci...